ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ 3α ΓΕΝΕΘΛΙΑ | ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2012

Σαν πολλές ευχές να έπιασαν τόπο και, ναι, αυτές τις μέρες γινόμαστε 3 χρονών.  Είναι λένε αυτή, η εποχή των καινούργιων εμπειριών που αρχίζει για κάθε νήπιο, η ηλικία των πρώτων σημαντικών αποχωρισμών και η περιόδος της κοινωνικοποίησης. Μπορεί και να μην έχουν άδικο. Ήταν πράγματι η δεύτερη χρονιά μας, μια χρονιά γεμάτη καινούργιες εμπειρίες και καταστάσεις: καινούργια Εργαστήρια δίπλα στα παλιά και δοκιμασμένα, Φεστιβάλ Pinatas και 2ο Φεστιβάλ Γέννας, καινούργιοι καλεσμένοι συνομιλήτές, καινούργιοι θαραλλέοι υποστηρικτές μας και βέβαια νεοφερμένοι Homo Ludens. Σ αυτή τη χρονιά ζήσαμε και τους πρώτους αποχωρισμούς: πάει το τηγάνι στον πάγκο μας – μετά από τρεις κλεψιές το πήραμε απόφαση πως τηγάνι τέλος – πάει και το ιστορικό λαπτοπάκι στο γραφείο μας – άλλη κλεψιά αυτή παραθυράτη, ψιλοκρεμαστή και νυχτερινή – κι άλλους αποχωρισμούς δεν είχαμε αν εξαιρέσουμε το σκούφο της Μαρίνας που τον πήρε κατά λάθος μαζί της η Μερόπη και τον έχει ακόμα στην Ουτρέχτη.

Κι έτσι προχωράμε! Σε πείσμα των καιρών των εξαιρετικά δύσκολων στήνουμε καινούργια Εργαστήρια δίπλα στα παλιά, ετοιμάζουμε με κέφι Καταστάσεις ανοιχτές κι ύστερα ανοίγουμε τον Frog Ludens τον κουμπαρά μας, βρίσκουμε τον οβολό σας και ετοιμάζουμε κιάλλες ενώ παράλληλα σκουπίζουμε, σφουγγαρίζουμε, καθαρίζουμε αλλά κυρίως κουβεντιάζουμε κάνοντας σχέδια και υποθέσεις για το μέλλον που διαρκεί πολύ ενώ το κοντινό έχει κάπως έτσι:

Βρέξει χιονίσει, αυτό το Σάββατο, 11 Φεβρουαρίου, το καθιερωμένο Σάββατο των Απορημένων (όπου έρχονται οι καινούργιοι ψαρωμένοι και ρωτάνε τους παλιούς και ξεθαρεμένους) γιορτάζουμε μαζί και Γενέθλια.  Κι εμείς θα έχουμε λίγο κρασί και πολλές αγκαλιές, κι εσείς άμα θέλετε να φέρετε κι άλλο κρασί κι άλλες αγκαλιές και να βρεθούμε! Διότι όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε. Ε;

Για να τα καταφέρουμε όλοι μαζί, τολμάμε αυτό το Φεβρουάριο:  ΔΥΟ να μοιραστούν το Κόστος Συμμετοχής σε ΕΝΑ Εργαστήριο.  Που σημαίνει πως, αν ΕΝΑΣ Homo Ludens  ενδιαφέρεται να συμμετάσχει σε ΕΝΑ Εργαστήριο, βρίσκει έναν ακόμα και μοιράζονται το κόστος συμμετοχής. Απίστευτο σε καιρούς απίστευτους.

—————————————————————————————————————

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ 2α ΓΕΝΕΘΛΙΑ | ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011

Ξαφνικά και όλως τυχαίως θυμηθήκαμε πως έχουμε γενέθλια, εεεεε – ο Κοσμάς δηλαδή από το καλοκαίρι που πέρασε το είχε έννοια αυτό, το τί θα κάναμε όταν θα φτάνανε, μετά εκείνου τα μυαλά τα πήρε το μεταπτυχιακό, τα δικά μας τα πήρε και τα σήκωσε ένας αέρας σαν όστρια, παρατεταμένη όστρια, και …. ξεχαστήκαμε. Γινόμαστε λοιπόν αυτές τις μέρες 2 χρονών, το θυμηθήκαμε!  Περπατάμε δηλαδή πια, μιλάμε, σφιχτήρες ελέγχουμε από καιρό – της Ευγενίας το καλοριφέρ δεν πολυελέγχουμε και πλημμυρίζουμε απ το ταβάνι τελευταία αλλά θα το λύσουμε κι αυτό – δοκιμαζόμαστε καθημερινά με τα θέλω και τα μπορώ μας όπως όλα τα δίχρονα, δεν μας έφτανε δηλαδή η κρίση  της ηλικίας ήρθε και η άλλη να σκάσει ακριβώς πάνω στο παραδοσιακό ορόσημο της ανυπακοής, της ανυπομονησίας και της διάθεσης για ανεξαρτησία που δηλώνεται από τον κάθε Homo Ludens σε κάθε μεριά αυτής της γης με το που γίνεται 2 –  θα τα ξέρετε αυτά, είτε γιατί διαβάζετε Ψυχολογία είτε γιατί έχετε καλή μνήμη. Αυτό ζούμε λοιπόν. Έχουμε ξεπατωθεί στο Παιχνίδι – ξεχνάμε απ τη χαρά μας τα φώτα ανοιχτά τη νύχτα και για να ισοφαρίσουμε το έξοδο τα κλείνουμε τη μέρα, για ποια χτυπάει η καμπάνα; – κάνουμε καινούργιους φίλους τη μια μέρα και την άλλη τους χάνουμε αφού γράφετε με κολλυβογράμματα τα μέιλ σας στο βιβλίο μας, αρνιόματε πεισματικά να σας πουλήσουμε το παλιό Mac της βιτρίνας – φαγωθήκατε με το Mac αντίκα και είναι και δανεικό – αρνιόμαστε να πουλήσουμε και το τηγάνι μας στο πεζοδρόμιο αφού εκεί αφήνουμε τα φυλλάδιά μας για να παίρνετε καθώς περνάτε – το καλύτερο το ρώτησε η γιαγιά που περνούσε. Ταψά, ρώτησε, έχετε και ταψά παιδί μου; Το παιδί της ήταν η Ελενίτσα που καθόταν και έδενε χάντρες στο μέσα τραπέζι.

Τέτοια ζούμε. Κι όταν ξεκινούσαμε ποιός από μας τα φανταζόταν;  Η Βίκυ και η Δέσποινα εντάξει τόχαν αποφασίσει το παιχνίδι ή τώρα ή ποτέ, ο Αλέξανδρος έφτιαχνε με ενθουσιασμό τα έντυπα σε online ξημέρωμα-ξενύχτι Αθήνα-Νέα Υόρκη νάναι καλά το skype, η Βάλια έφερνε με την καρδιά της τις πρώτες μουσικές, ο Νεκτάριος κι ο Άρης μας έσωζαν καθημερινά – αν ο ψηλός δεν έπαιρνε και τους αναπτήρες, κανένα παράπονο δεν θάχαμε – ο Νίκος, ο Δημήτρης και η Καίτη στη συμπαράσταση, ο Φώτης με την κάμερα στον ώμο για να ανέβουμε τρομάρα μας και στο YouTube, ο αρχιδιδάσκαλος με τα δώρα του, η Νιόβη με την αγκαλιά της, και οι πρώτοι τολμηροί Homo Ludens, η Αφροδίτη, η Κική, η Μαρία, ο Κυριάκος, η Ιωάννα, η Αλεξάνδρα και η Χλόη να ανοίγουν τα Εργαστήρια δίπλα πια από το Vinyl. ‘Ετσι ξεκινήσαμε το όνειρο που λέμε να το γιορτάσουμε αυτές τις μέρες.   Το Σάββατο μάλλον είναι η ευκαιρία.  Κι όποιος θέλει την αρπάζει.

Αυτό το Σάββατο λοιπόν, 5 Φεβρουαρίου, που έτσι κι αλλιώς από τις 11ΠΜ ως τις 3ΜΜ είναι των Απορημένων – πώς; τι; πότε; πόσο; μπορώ κι εγώ; – λέμε κατά τις 2ΜΜ να κόψουμε τυρόπιτα με νόμισμα.  Όποιος το κερδίσει θάναι το γούρι μας, θα τον κρεμάσουμε όπου γουστάρει, στο Παίζουμε Σινεμά, στη Φωτογραφία Παιζωδρομίου, στην Αυθόρμητη Ζωγραφική, στο Κλειστό Γράμμα ή Ανοιχτό Βιβλίο, στις Ομαδικές Ανα-γνώσεις, στο Street Video Dance ή όπου αλλού θέλει και θα του κάνουμε όλα τα έξοδα για ένα ταξίδι-περιπέτεια στα Ludens Labs.  Εμείς είμαστε χουβαρντάδες, εσείς ελάτε να σβήσουμε τα κεράκια και φέρτε τη καλή σας τη καρδιά – αλήθεια το ταψί με τα brownies ποιός τόφτιαξε; Ένα κομμάτι είχε μείνει αλλά ήταν τέλειοο με τον ζεστό καφέ την Πέμπτη, το απόγευμα της τρέλας – Χριστίνα πάνω σε μηχανή ίσαμε και 30 χρόνια είχα να φάω τόσο κρύο η γυναίκα. Γιάννη μεγάλη η χάρη σου.

———————————————————————————————————–

ΤΑ ΓΙΟΡΤΑΣΑΜΕ ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΑΝ